Toen ik begon met dit project moest ik gelijk aan Nadin denken. Ik ken haar via een vriendin en ik bewonder hoe ze in het leven staat. Ze straalt, luistert naar anderen en is ook nog een bad ass chick met stijl. Nadin schreef een mooie brief aan TC:

Hi Titty Commitee, de ode aan de borst vanuit a woman's point of view. 

Nadat Annebel mij benaderde om mee te werken aan haar vrouwen empowering project, Titty Committee, kwamen er al snel zoveel vragen op borrelen. "Welke relatie heb ik eigenlijk met mijn borsten? Welk waardeoordeel geef ik eraan, en waarom? Hoe is dit zo ontstaan?" Allemaal vragen waarin ik jullie gaandeweg wil meenemen.

Ik dacht vrijwel meteen terug aan waar het allemaal begonnen is: aan het begin van mijn puberteit. Ik groeide op als een dromerige tomboy die veel buiten speelde in tuinbroeken. Rond 11-jarige leeftijd waren daar opeens mijn borsten (HELP!). Dat was lange tijd de gedachte die ik erbij had. Mijn borsten groeiden als kool - het stadium van de AA-bh heb ik volgens mij overgeslagen - regelrecht naar een C-cup. Ik voelde me zo ongemakkelijk en vooral erg zelfbewust door de grote omvang. Daarnaast ontwikkelde ik door de snelle groei veel striae. Toen nog grote roze groeven over mijn hele borst. Ik schaamde me er zo voor. En om eerlijk te zijn heb ik dat nog heel lang gevoeld bij mijn borsten, die schaamte. Overal waar ik om mij heen keek zag ik voornamelijk Nederlandse meisjes met kleine en compacte borsten. Geen borsten die wat verder uit elkaar stonden, in andere vormen en striae. Dit maakte mij onzeker. Waar waren die meisjes en vrouwen met borsten zoals de mijne? Nergens te bekennen. 

Nu 20 jaar later snap ik dat veel beter. Een Arabisch meisje die opgroeit in een ultra Nederlands dorp in de buurt van Rotterdam met weinig andere etniciteiten. Natuurlijk waren daar geen borsten zoals de mijne. Alleen was het voor mijn zelfbeeld zoveel fijner geweest als er wel meisjes van Arabische of Afrikaanse afkomst waren geweest met soort gelijke vormen en maten.