Frouke
Via een van mijn oproepen voor The Titty Committee kwam ik in contact met Frouke. Ze vertelde mij dat ze na 45 kg te zijn afgevallen een haat-liefdeverhouding heeft gekregen met haar borsten. Een ervaring die Frouke graag met andere vrouwen wil delen.
Waarom wil je meewerken aan de Titty Committee
'Ik vind het een heel mooi initiatief. Via Instagram had ik al wat beelden gezien die je had gemaakt voor de Titty Committee en ik had het gevoel dat ik met mijn ervaring en haat-liefdeverhouding met mijn borsten kan bijdragen aan dit project. Het is namelijk een andere insteek op de relatie met je borsten. En ik denk dat weinig vrouwen die zich ook zo voelen zullen meedoen hieraan. Dus ik dacht: ik ga het gewoon doen. Ook voor mezelf. Ik hoop dat ik na de beelden kan zeggen: Zie je nu wel, maak je niet zo druk!'
Van meloenen naar zakjes
'Twee jaar geleden ben ik zo’n 45 kg afgevallen. Er heerst toch nog de opvatting dat je blij moet zijn met je lichaam na zoveel gewichtsverlies. Terwijl het soms ook lastig te accepteren is dat je lichaam zo verandert is. Mijn borsten al helemaal. Ik begon met cupmaat 95F en ik heb nu bij de meeste beha’s een 80D. Ik keek weleens in de spiegel en dan dacht ik: Jeetje, heb ik het hier nu allemaal voor gedaan?'
'Hiervoor was ik helemaal niet onzeker over mijn borsten. Ze waren altijd heel vol en vrouwelijk. Je kon er niet omheen. Dus de verandering en het volumeverlies van mijn borsten vond ik erg lastig. Het is een soort druppel geworden waarbij de volume onderin zit en de huid bij de borstkast plat valt. De volle borst is weg.'
'Het was ook in dezelfde periode dat ik depressief werd. Het liefst wilde ik in een hoekje kruipen en niet meer naar buiten. Mijn omgeving behandelde mij opeens heel anders. Ook vrienden die ik al jaren kende, terwijl ik alleen maar dacht: Ik ben nog steeds hetzelfde, ik zie er alleen anders uit.'
'Je bent namelijk al zelf zoveel bezig met je nieuwe ik en hoe je dat zelf een plaats kunt geven. Dat maakt het zo lastig om ook nog eens een verandering in je sociale omgeving te hebben. Maar met de tijd begint dat wel allemaal op zijn plek te vallen en begin ik het te accepteren. De mensen waarvan je denkt: Okay, dit gaat nooit veranderen, die kan je dan gewoon opzij zetten. Een soort natuurlijke filter.
'Er is niets wat ik mis, behalve mijn borsten.'
'Ik ben ook langs geweest bij de chirurg om te kijken of er een optie is om mijn borsten te liften. Maar ik vind het lastig. Ik ben niet zo’n voorstander van snijden in gezond vlees en ik heb waarschijnlijk mastopatie in mijn borsten. Deze verklevingen in mijn borstweefsel zullen eerst verwijderd en losgemaakt moeten worden voordat ik een borstlift kan krijgen. Vanwege het volumeverlies hiervan zou ik nog maar een cup A of een cup B overhouden. Dat zou op zich niet heel erg vinden, want dan is het wel één geheel. Maar ik denk dat ik daar nog veel erger aan moet wennen dan aan deze borsten.'
'Dan ga je namelijk van een vrouw met grote borsten en een decolleté naar een vrouw met kleine borsten zonder decolleté. Dus dat is nog wel een lastige kwestie. De ene dag denk ik: Ja. ik ga het doen! En de andere dag denk ik: Frouk, accepteer nu maar gewoon hoe het is. Hoeveel mensen zien nu echt je borsten ontbloot? En mijn vriend heeft er geen problemen mee. Hij heeft mij ook zwaar gekend. Dus hij weet waar het vandaan komt. Af en toe zit je gewoon jezelf in de weg, want als ik een mooi behaatje aan doe ben ik ook wel klaar.'
Beauty scars
'Ik zou zo’n grote verandering gewoon in mijn eigen tijd willen doen. Ik merk dat ik er nu nog niet klaar voor ben. Wel zou ik eerder mijn buik laten strak trekken. Maar je buik alleen is ook weer niet goed. Want je hebt nog je armen en je benen. Zo blijf je bezig. En aan de andere kant zijn het ook mijn oorlogswonden. Je ziet waar het vandaan komt. Zo weet ik dat ik het nooit meer gevuld zou willen hebben.'
'Heel lang vond ik het moeilijk, hoor. Ik heb veel gevochten met de negatieve kanten ervan. Ik dacht hiervoor heb ik het niet gedaan en ik was altijd heel zeker van mijzelf. Opeens zat ik als een zielig musje thuis. Toen ging er wel een knop om: niet meer aanstellen en op zoek naar acceptatie. Dus heb ik mezelf er overheen gezet. Steeds vaker ben ik met korte mouwen over straat gaan lopen, wat overigens soms nog weleens eng is hoor. Dan baal ik er gewoon van. Vaak zeggen mensen tegen me: Jeetje, hoe houd je het allemaal vol?! En dan zeg: Ja, soms doe ik dat ook niet hoor. Dan zit ik er doorheen. Dat zeg ik er wel altijd eerlijk bij.'
Wat zou je willen meegeven aan andere meiden?
'Dat zou voornamelijk gaan over het perfecte beeld dat altijd zo gecreëerd wordt. Kijk ernaar en je mag het zeker leuk vinden. Dat doe ik zelf ook, maar relativeer het wel. Je moet jezelf dan niet in de spiegel gaan vergelijken met die perfecte plaatjes, maar kijk naar jezelf en bedenk dan dat je bent wie je bent. Je kan er heel moeilijk overdoen óf je kan er het beste van maken. Het is belangrijk om jezelf mooi te vinden. Want als je jezelf mooi vindt, dan straal je dat ook uit en dan neem je andere mensen daarin mee.'