*Scroll naar beneden voor het verhaal van Stephanie
ANNEBEL
Hi, you! It's me: de oprichtster van de Titty Committee. Dit project begon als een zoektocht naar zelfliefde voor mijn lichaam maar voornamelijk naar mijn borsten. Daarom heb ik mezelf ook de tijd gegeven om hierover te schrijven en om mezelf te laten fotograferen. Het was geen makkelijke stap, maar ik had het nodig. Het is een proces waarbij je geduld moet hebben met ups en downs, maar lieve meiden,
it's worth it!
Hierbij mijn verhaal over mijn borsten!
Oh, and girls, your boobies love you, the least thing you can do is love them back. <3
Konden wij soms maar onze borsten online bestellen. Hoe zou dat zijn..
In mijn geval iets in de trant van: ‘Ja, hallo. U spreekt met Koos Tietloos. Ik sta al een tijdje in de wacht, maar ik heb mijn borsten nog steeds niet ontvangen.’
Voor mij waren (en soms nog steeds) mijn borsten een gruwelijke onzekerheid. In mijn ogen passen ze qua volume niet bij mijn lichaam. Bikinibroekjes worden altijd gekocht in maatje L en de topjes in maat S. Jurkjes worden vaak aan de voorkant versteld met veiligheidsspelden en voorgevormde beugelbeha’s gaan na een dag open staan. Waardoor de kruimels van mijn lunch er heerlijk tussen vallen.
Dit soort ongemakken heb ik jaren lang geprobeerd op te lossen door dikke push-up beha’s te kopen. Ik heb denk ik zoveel van deze ongemakkelijke krengen gekocht, dat je er een kamer mee kunt isoleren. De vulling was vaak zo dik dat ik er kogels mee kon op vangen; the perfect body guard. Ik voelde in ieder geval niets als iemand in de club per ongeluk tegen mijn tiet aan knalde.
Tieten, zij krijgt tieten...
Mijn eerste herinnering van mijn borsten was zo ongeveer rond groep 6. Als een van de eerste meisjes uit de klas kreeg ik ze dan echt. Het begon met de dikke en voornamelijk pijnlijke tepels die langzaam groeide tot borstjes. Als ik er aan denk voel ik het ongemak nog steeds. Ik droeg nog geen behaatjes of strakke hemdjes en was me daardoor pijnlijk bewust van die twee bobbeltjes door mijn shirt heen. Verbergen die handel!, dacht ik.
Waarom kijk ik vol bewondering naar andere vrouwen en houd ik van hun unieke schoonheid, maar lukt het niet om met diezelfde blik naar mezelf te kijken?
Gelukkig nam mij moeder als snel mee naar HEMA en kochten we mijn eerste topje.
Pas rond 3 / 4 havo begon ik mij toch wel af te vragen waar de rest van mijn borsten nu bleef. De meiden die veel later borsten kregen hadden mij al dik ingehaald. Dat knagende gevoel is altijd gebleven. Waarom zij wel en ik niet? Mijn bilpartij is goed aanwezig, maar van voor ben ik net een plank.
Het werd een obsessie. Overal om mij heen zag ik mooie, volle borsten. Het toppunt van vrouwelijkheid was overal te zien, maar mijn openstaande beha’s vulden zich intussen nog steeds met kruimels van mijn lunch...
Het is een gek iets - de liefde voor je eigen lichaam. Ik vind namelijk de vrouwen met kleine borsten om mij heen dus niet ‘out of proportion’. Maar zodra ik met een kritisch oog naar mezelf keek, kon ik alleen nog maar zuchten.
Vorig jaar was ik het zat. Al die negatieve energie waarmee ik elke dag voor de spiegel begon, moest weg. Ik overwoog een borstvergroting, maar geen basketballen hoor. Maar gewoon een mooie cup B. Ik heb er veel over gelezen en vele mooie, opgevulde borsten gezien. Toch ging dit ook knagen. Ik ben al best gevoelig voor de maakbaarheid waarmee de maatschappij tegenwoordig gevuld is. Hierdoor vreesde ik dat het vandaag mijn borsten zouden zijn die ik anders wilde hebben en morgen mijn neus. Dit was dus niet de oplossing. Toch maar terug naar de kern: zelfliefde!
Als dat in de basis goed zit, dan kan ik altijd nog kijken andere naar opties.
Zelfliefde is een heel mooi onderwerp, hoor. Maar lastig! Potverdikkie. En je ziet het nu overal voorbijkomen. Alsof je het zo even bij de drogisterij koopt. I wish!
Om het tastbaar te maken heb ik mezelf de vraag gesteld: Waarom kijk ik vol bewondering naar andere vrouwen en houd ik van hun unieke schoonheid, maar lukt het niet om met diezelfde blik naar mezelf te kijken?
Nu, beetje bij beetje, lukt het mij om wél liefdevol naar mijn lichaam en mijn borsten te kijken. Klein maar fijn, denk ik dan. Het heeft mij ook heel erg geholpen om te bedenken dat voor veel vrouwen het gras groener lijkt aan de overkant. Iedereen heeft wel wat!
Dus probeer ik nu elke ochtend mijn schattige tepels met een glimlach te begroeten. De voorgevulde flut beha’s heb ik gelukkig alweer een hele tijd ingeruild voor diverse bralettes en geniet ik van behaatjes in de sale. Mijn maat hangt er namelijk altijd nog tussen. Ah, en zonnen doe ik al jaren topless, zoveel valt er toch niet te zien.
--
